EVRENSEL GERÇEK: HER SINIRLI, VARLIĞI, KENDİNE GÖRE ALGILAR
İnsanları yargılama, etiketleme, bir kalıba sokma, açıklayabilme çabası; kozalarında mutlu olmak isteyen insanların hastalığıdır. Bu hastalığın kaynağı; kişinin kendi hayat görüşünü ve yolunu meşrulaştırmaya çalışarak iç dünyasında kendini “haklı (doğru yolda)” hissetmeye çalışması, kabulleri-hayat tarzı ile çelişme ihtimali olabilecek hiçbir şeyi çevresinde bırakmamak/yaşatmamak istemesidir.
Bu isteği, insanları da etiketleyip dünyasında bir yere yerleştirerek rahatlamasını gerektirir.
Oysa her sınırlı için olduğu gibi insan için de her şey, kendine GÖREdir. İnsanların gerçek niyet, düşünce, kabul, his ve durumlarını tespit edebileceğine kendini inandırmış birim ise bu göreliliği, izafiyeti reddederek; her şeye hakim, sınırsız bilgi ve kapasiteye sahip olduğu iddiasında bulunmuş olur üstü kapalı şekilde.
İnsan beyni/zihni zannedilenden çok daha fazla derinliğe/genişliğe sahiptir. Bir insanı gerektiği gibi değerlendirebilmek; davranışlarının, duruşunun, sözlerinin, konuşmasının, sessizliğinin gerçek anlamını çözebilmek hiçbir sınırlı için mümkün değildir. Bunların anlamını belki kişi ancak sorgulamasıyla, samimiyetle derinleşebildiği ölçüde kendi kendine çözebilir o da bir yere kadar. Bunun için denmiştir ki; “hakkıyla değerlendirmek ancak sınırsıza mahsustur”.
“Beden dili ile anlama” gibi insan zihnini küçümseyen ilkel yöntemler de insanı çözdürmez. Kişi karşısındakinde çoğunlukla, kendi veri tabanına göre kendi -niyeti- ni görür. İnsan olarak bizim, insanların iç dünyasını çözmeye çalışmak gibi bir sorumluluğumuz yok, insanlar bizim istediğimiz gibi olmak ve istediğimiz düşünme yöntemlerine bağlı olmak zorunda değil. Çevremize en büyük yararımız, kendimizi sorgulamakla olur diye düşünüyorum.
Sonuç;
*kötülük = sorgulamamak = sonsuzu hissetmemek = haddi reddetmek = etiketlemek = dayatmak
*iyilik = sorgulamak = sonsuzluğu hissetmek = haddi idrak = “göre” yi kabul = saygı
Onur Mustafa Ezber